Moja pierwsza pozioma Wyprawa - dzień III

Sobota, 7 lipca 2018 · dodano: 14.07.2018 | Komentarze 2

Dziś trzeba wracać.
Weronika ma sprawy jutro rano, potrzebuje być w domu.
A do domu daleko.
Ruszamy więc.
Najpierw genialną ścieżką rowerową wzdłuż wału przeciwpowodziowego.
Zostaję mocno w tyle.
Słońce i zatrucie dały mi w kość.
Pod koniec ścieżki, już w Puławach robimy naradę.
Obok Marian pali ognisko.
To już kolejny raz, kiedy spotykamy go podczas naszej wyprawy.
Weronika stwierdza że na szosę już nie wróci, ma serdecznie dość i już.
Zamierza jechać lewym brzegiem Wisły, mamy się spotkać w Dęblinie.
Na szczęście mam ze sobą track RMW1200, ze sprawdzoną przez kogoś trasą jak najbliżej rzeki.
Werrona niestety nie ma w swoim Garminie BT, więc tylko ogląda trasę i zapamiętuje.
Ruszamy - każdy swoją trasą.
Samemu smutniej i motywacja kuleje.
Po drodze, w okolicach Gołębia jestem obiektem zainteresowania pana ze srebrnego samochodu, który to robi mi sesję foto i wideo, jadąc równolegle do mnie, a to z przyczajki na przystankach autobusowych.
Zamieniamy kilka słów w locie.
Nie ma jak tam się zatrzymać, więc na dłuższą pogawędkę nie ma czasu ani warunków.
Jednak rower poziomy widzę bardzo mu się podoba.
W Dęblinie jestem pierwszy.
Czekam cierpliwie w cieniu, tak zmęczony, że aż jakiś rowerzysta się zatrzymuję i pyta mnie, czy wszystko ze mną ok?
Piję to co mam w kuferku, jednak ciągle mało.
Werrona nadjeżdża (było super podobno - urbeksy, atrakcje itp) i jedziemy dalej.
Stąd do Stężycy jest ścieżka rowerowa, więc spoko.
Jakaś krótka ta ścieżka. Szybko się kończy, a na pytanie czy to tu jadę dalej.
Szkoda, że nie robimy postoju na Wyspie Wisła.
Jedziemy dalej wałem, droga początkowo znośna, później robi się kiepsko.
Piasek i ten UPAŁ!
W pewnym momencie prawie się wywalam, opieram się nogą, jednak nie mogę się podnieść bo łapie mnie skurcz.
Boli jak cholera, jedyne co mogę robić to wyć z bólu, nogi jednak nie przesunę bo się wywalę i kto wie, co wtedy z mocowaniem przyczepki.
Jakoś przechodzi, ja staję do pionu i jedziemy dalej.
Czuję jakieś problemy z napędem na wybojach.
Może ma to związek z tym zatrzymaniem, może nie.
Dojeżdżamy do sklepu. Tu zimna cola i chwila (dłuższa) odpoczynku.
Uff.
Na asfalcie Nazca się uzdrawia, nic już nie hałasuje, wszystko wygląda na ok.
Zbadam tą sprawę jeszcze.
Stawiam na tylną przerzutkę i zbyt słabą w niej sprężynę napinającą łańcuch.
Na postoju decydujemy, że znów się rozdzielimy i spotkamy dopiero w Bączkach.
Kawałek jedziemy razem, po czym Werrona skręca w lewo, nad Wisłę.
W Bączkach jestem pierwszy.
Telefon do W. i okazuje się, że jednak wybrała opcję przeprawy promowej w Maciejowicach, bo tamtędy ma krócej do domu.
(dojazd na kołach to jeszcze dla niej ładny kawałek)
Jadę więc dalej, szybko do domu.
Tam odpoczywam.
Koniec Wyprawy.
Weroniko - dziękuję bardzo!
Pozdrawiam!